کودک ذهن

از صبح که چشماشو باز کرد باز شروع کرد. وقتی داشتم اطو می کردم بهش گفتم قراره بری مدرسه. یه مدرسه ی خوب. درجا شروع کرد بالا پایین پریدن و دیوونه بازی. خنده م گرفت. برگشتم نگاش کردم. فهمید هم آرومم هم مهربون. ساکت شد. واستاد. چرا؟ وقتش شده. همه ش که نمی شه من و تو با هم حرف بزنیم. همه ش که نمی شه بپر بپر و بازی. چیزای دیگه هم هست. من هر چی بلد بودم یادت دادم. بیشتر از این بلد نیستم. خب؟
- خب.
- خوشحالی؟
- آره.