کی بود؟ کجا بود؟

روح ساده ی کودک مقابل اولین صحنه هایی که در زندگی اش با آنها مواجه می شود، در هم می شکند. پولار می شود، و باعث می شود او برای چگونه بودن در صحنه های بعدی زندگی اش تصمیم بگیرد.

.

هنوز یادم نیامده که کی بود، کجا بود، که تصمیم گرفتم «حق با من نباشد»...
ذره ذره هم که شده این احساس را رها می کنم اما... کاش یادم بیاید. کاش یادم بیاید و چراغ آن صحنه یک بار برای همیشه خاموش شود.

...

این همه صحنه، این همه نمایش، این همه کودک... که معصومیت کودکانه شان مقابل صحنه هایی که زندگی ترتیب می دهد، در هم می شکند و در قطب های مثبت و منفی جا خوش می کند. و چه مثبت، چه منفی، اگر فرصت نگاه کردن به آنها به دست نیاید درست مثل عروسک خیمه شب بازی، تا پایان عمر او را به حرکت وا می دارد؛ به جنبشی شبیه زندگی- و نه زندگی، بی آن که هرگز بتواند بفهمد چرا؟

...

چرا؟
چرا حق با ما نباشد؟
چرا نتوانیم؟
کجا بود که تصمیم گرفتیم نتوانیم؟

.