از تهي سرشار...

.

گل سرخ
اي تناقض ناب!
اي خواب خوش هيچ كس نبودن
پشت اين همه پلك *

خنده مي كنيم؟ نه. خنده مي آيد. خنده گلي ست. فضا را گرم كني مي شكفد.

وقتي بداني كه هيچ چيز نيستي مي شكفي.
خدايا دارم فكر مي كنم من هميشه مي خواندم. هميشه نگاه مي كردم به گمان خودم. ولي چرا حالا هر چيزي يك طور ديگري ست. در معنا ندادن به هر چيزي بي معنايي اي مي شكفد – اما نه آن طور كه در هراس بودي احمقانه. به چشم ها و صورت مهشيد نگاه مي كردم. لحظه لحظه اي كه مي گفت «اين را دارم اما من اين نيستم»..«اين را دارم اما من اين نيستم» يكي ديگر از گلبرگ هايش باز مي شد. حتي بهترين و زيباترين تصاويري كه خودش را با آنها مي شناخت – و اگر به تو هم بگويم تو هم آنها را زيبا و نيك خواهي پنداشت- انگار فقط حجمي از سرما بودند كه شكفتنش را به تعويق مي انداختند.

بگذار فقط باشي...

.

*راينر ماريا ريلكه