خوشرنگ

با صبا رفتیم که گیتار بخره و شروع کنه یاد گرفتن. یه گیتار قشنگ و خوش رنگ و خوش صدا خرید. از این که صبا اینقدر ذوق داشت چقدر خوشحال بودم. چقدر می تونه خوش بگذره. از این که اینقدر سبک و بی معنی نگاه می کردم به گیتارهای پشت ویترین مغازه ها چقدر احساس خوبی داشتم. تک تکشون دوست بودن روی سه پایه ها نشسته. در حال تماشای مشتری ها و رهگذرها.

چطوری زندگی می تونه با وجود این همه ساز و رنگ کسل کننده باشه؟ چطوری می تونه فراموش بشه؟ چطوری می تونه سخت بگذره و سنگین باشه؟
فقط یه طور: وقتی که خودتو فراموش کرده باشی...