پدر

.

برگشته ام و حس دلتنگی عمیقی با من آمده و هست. می دانم خودم فرق کرده ام پاپا. بار اول با چشم های بسته و نا آگاهانه بود سال گذشته، عبور کرده از مرزی که طی کردنش ناممکن می نمود و حالا با چشم هایی که دارد لحظه لحظه باز می شود، عبور کرده از مرزهایی دیگر. تو همان هستی. همانی که همیشه تو را با کلماتت قضاوت کردم و آنقدر خودم را زیر بار وزن آنها بردم که مجالی برای زندگی کردن و نفس کشیدن خودم و حس کردن وجود سرشار از شور و احترام عمیق تو به زندگی و حضور مسوولانه ات که پشت کلمات و لحن قضاوت کننده ی تو پنهان بود نگذاشتم.

فقط این که باش پدر. بگذار باز هم وزن بودنت را با تمام وجودم احساس کنم. وزن بودن تو را به دور از هر قضاوتی.