شمعي بيافروز

يكي از خانم هاي هم گروهي ام كه نويسنده و ژورناليست به ظاهر خشني هم هست و اوايل كه ديده بودمش خشم اولين چيزي بود كه در وجودش احساس مي كردم و نفرتي كه در صدايش هدفمندانه موج مي زد امروز آمد و گفت جايي اين را خواندم كه :
به تاريكي دشنام مده
اگر مي تواني شمعي بيفروز.

ديشب هم داشتم «نوشتن با دوربين» را ورق مي زدم تا بعد سر فرصت بخوانم. اول كتاب چهره ي عبوس ولي در عين حال مصمم ابراهيم گلستان. جايي لا به لاي حرف هايش حرفي زده بود با اين مضمون كه بله بر هفت جد و آباد اسكندر لعنت كه ايران را به ويراني كشاند ولي تو چند صد سال وقت داشته اي كه درست كني.

شايد همين حالا كه جمله ي بالا را خواندي در دلت دشنام داده اي به خودت كه ما ايراني ها اينطور هستيم و فرهنگمان همين است و الي آخر.
نمي تواني در تاريكي چيزي ببيني.
به تاريكي درونت دشنام نفرست.
اگر مي تواني
شمعي بيفروز!